Κέντρο Δικανικών Μελετών Κώστα Μπέη

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ

Κώστας Μπέης

Θα σου πω ΄να παραμύθι …

Μίλησ’ η γλαύκα,

σε γλώσσ’ ακατανόητη

για τους ανθρώπους:

-Ώρα καλή, πεντάμορφη

και απονήρευτη παιδούλα!

Στο δάσος σύντομο περίπατο

μας ήρθες για να κάνεις,

ή μακρινό ταξίδι

ξεκίνησες να πας,

σε χώρες άγνωστες,

μ’απρόοπτες κακοτοπιές;

΄Οπου και να πηγαίνεις πάντως,

εγώ, η γλαύκα, θα σου πω,

ο ουρανός δεν είν’ευοίωνος.

Βαρύ  δισάκι τον ώμο σου βαραίνει.

Αυτό μ’ανησυχεί.

Όσα πολλά κι αν έχεις φορτωθεί,

λίγα και πενιχρά θα είναι,

όταν από τις ρίζες σου

θα ΄χεις αποκοπεί.

Της αντιμίλησε διαβατικό πουλί:

-Δύσθυμη γλαύκα …

Σκοτεινή, ράθυμη και ανόρεχτη.

Πώς αποστρέφομαι

το βάρος της σοφίας σου!

Απρόθυμη στο φως

ν’ανοίξεις τα φτερά σου.

Ανήλια μούχλα αποπνέεις.

Καμμιά χορδή ευαίσθητη δεν έχεις,

να νιώσεις μυστικά μηνύματα,

π’αντιστρατεύονται

της σύνεσης την απραξία,

και στη μεγάλη περιπέτεια

μ’ακατανίκητη σαγήνη

μας καλούν.

Μεμψίμοιρη!

Δεν είσαι ικανή εσή

να πιάσεις το σφυγμό,

ν’αφουγκραστείς το καρδιοχτύπι

του ερωτευμένου.

-Φλύαρο κι απερίσκεπτο

αποδημητικό πτηνό.

Είπε και σώπασε η γλαύκα.

Τα μάτια έκλεισε.

Σε διαλογισμό περίπλοκο

βυθίστηκε ο νους της.

Το κοριτσάκι τίποτα απ’όλ’αυτά

δεν αντιλήφθηκε.

Εκείνο είχε πίστη μυστική,

μέσα σε έξαρση,

χωρίς να λογιαριάσει

όσα υπέρ κι όσα κατά

αλλιώς θα είχε δει.

Είναι αλήθεια πως η σύνεση

ενστάλαζε στο νου της

αόριστες σταλαγματιές του δισταγμού

και της αμφιβολίας.

Όμως η δυνατή της θέληση

τις προσπερνούσε.

Συνέχισε λοιπόν το δρόμο της,

με πίστη και με θάρρος.

Σαράντα χρόνια πέρασαν,

σαν να ΄τανε μια μέρα.

Η γλαύκα και το πολυτάξιδο

αποδημητικό πτηνό

δεν έτυχε να ξαναανταμώσουν.

Κάποτε, κάπου και αυτών

η παρουσία χάθηκε

στον δρόμο της διαβατικής ζωής.

Ώσπ’ αναπάντεχα, προχτές,

απόστασαν τα πνεύματά τους

πάνω στον ίδιο βράχο,

σε κακοτράχαλη ακτή.

-Ώρα καλή, γερόντισσα!

Καλά το λέν’οι άνθρωποι,

πως μοναχά ένα βουνό

δεν ξανασμίγει με βουνό.

-Καλώς το ταξιδιάρικο!

Εστοίχιωσ’ η θωριά σου,

Και συ, συνέχεια, περιπλανάσαι,

χωρίς αναπαμό.

-Ο βράχος σου, γερόντισσα,

για μένα είναι αφιλόξενος.

Απέναντι, στης αγκαλιάς του όρμου

τ΄άλλο μπράτσο,

δέντρα ολόδροσ’αντικρίζω.

ακούω τα τζιτζίκια στα κλαδιά

που φλυαρούν.

Έλα, αντάμα να πετάξουμε.

Σ’εκείνον τον παράδεισο,

να πούμε ιστορίες,

να θυμηθούμε τα παλιά.

-Εγώ, αυτήν την ώρα,

ποτέ δεν φεύγω από’δω.

Κάθομαι κι αφουγκράζομαι

την περιστέρα πό’ρχεται,

κι όλη τη νύχτα, δακρυσμένη,

το άσπρο σπίτι αγναντεύει,

που αχνοφαίνεται

μέσ’απ’τα δέντρα που το ζώνουν.

Είν’η ψυχή της κόρης

της κυράς εκείνου του σπιτιού.

Φύλακας άγγελος της μάνας της.

Δοξολογεί σεμνά.

Κι άγρυπνη αποδιώχνει κάθε κακό,

που τη μητέρα απειλεί.

-Καλότυχη μια τέτοια μάνα.

Γνωρίζεις, πούθε έρχεται,

τι κάνει, πώς διαβαίνει;

Σαν τι εκείνη συλλογάται;

-Την είχαμ’ανταμώσει,

Πριν από χρόνια, ΄πο κοινού,

σε δάσος σκιερό,

λίγο προτού η καταιγίδα να ξεσπάσει.

Της είχα πει,

τον τόπο της να μην εγκαταλείψει.

Εσύ την καλοτύχιζες,

δίχως πολλή περίσκεψη.

Φαίνεται τη λαλιά μας

δεν την κατάλαβε.

Κι έτσι συνέχισε,

Θαρρώ ότι της στάθηκε από ψηλά,

σκέπη καλόγνωμη,

μια ευλογία αδιόρατη.

Που τη θωράκιζε,

καθώς αργότερα απανωτά χτυπήματα

δέχτηκε το καημένο

από στοιχειά κακόβουλα, καλικατζάρους

και πανούργες μάγισσες.

Δεν δείχνει να’χει πάνω της

ουλές απ’τα χτυπήματα.

Ούτε η φτώχια,

μήτε του κόσμου η κακία

σκίασαν το δικό της φως,

που το χαμόγελό της, απονήρευτο,

γύρω της ακτινοβολεί.

Πεντάμορφο το σπίτι της,

δένει αρμονικά με τούτο το τοπίο.

Κάθε πρωί τα άνθη της ποτίζει,

τα ξαλαφρώνει ν’ανασάνουν.

Έχει τον τρόπο της εκείνη,

μαζί τους να συνομιλεί.

Είπε, και σώπασ’ ο παππούς,

καθώς το παραμύθι διηγόταν.

-Κι έπειτα; Ανυπόμονα

τον ρώτησε ο εγγονός.

-Έπειτα, γιε μου,

Συ θα’σαι τότε που θα λες

αυτό το παραμύθι,

καθώς θα διηγείσαι όσα εγώ

σκόρπια κι αφρόντιστα σου είπα.

Θα ξαναλές το παραμύθι,

ν’ ακούνε τα δικά σου τα παιδιά

και τα δικά σου τα εγγόνια

για τη δική σου τη γιαγιά.

Τώρα, που σήμερα

γιορτάζετε κι οι δυο,

έλα να της προσφέρουμε

αγάπης λόγια αληθινά,

κι ευχές απ’την καρδιά.

-Μαμά, γιατί δακρύζει ο παππούς;

απόρησε ο εγγονός.

Υπάρχουν, γιε μου, στη ζωή

και δάκρυα χαράς.