Κέντρο Δικανικών Μελετών Κώστα Μπέη

Νάσος Δετζώρτζης

ΜΗΓΑΡΙΣ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ

Στα τετράδιά μου του σχολειού

στα δέντρα στο θρανίο μου

στο χιόνι και στην αμμουδιά

γράφω τ’όνομά σου

Σε όσες σελίδες διάβασα

σε ό,τι άγραφη σελίδα

λιθάρι στάχτη αίμα ή χαρτί

γράφω τ’όνομά σου

Στα χρυσωτά εικονίσματα

στων πολεμάρχων τ’άρματα

στων ρηγάδων τα στέμματα

γράφω τ’όνομά σου

Στων νυχτώνε τα θαύματα

στων ημερών το άσπρο ψωμί

στις αρμοσμένες εποχές

γράφω τ’όνομά σου…

Στην υγεία που αναστήθηκε

στον κίνδυνο που επέρασε

στην αλησμόνητη έλπιση

γράφω τ’όνομά σου

Κι ως ό,τι θέλεις ημπορείς

ξαναρχινώ τη ζωή μου

Να σε γνωρίζω είδα το φως

και να σε μελετάω

Ελευθερία.

Δημήτρης Μαλακάσης-Τσέκος

ΜΙΑ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Μια περιδιάβαση είναι και η φιλοσοφία.

Και μάλιστα δε σου χαρίζει, ανάμεσα σε άλλα της ζωής,

το ωραίο ταξίδι, που λέει ο ποιητής

μα σε γεμίζει αγωνίες και βαριές σκέψεις,

αν μόνος σου δε βρεις τι πρέπει να πιστέψεις.

Να’ναι εδώ η αλήθεια, να’ναι εκεί;

Πού να στραφώ, πού ν’ακουμπήσω και να στηριχτώ;

Και προ παντός τρομάζεις, όταν μάλιστα σπουδάζεις

στον αρχαίο ακόμα λόγο,

πως όλα, μα όλα τ’ανάποδα κι αντράποδα,

τά’χουν υποστηριγμένα απ’αιώνων,

οι φιλόσοφοι …

ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Αποχωρίζεται την τήβεννο,

την κολλημένη απάνω του

τριάντα πέντε χρόνια.

Αποχαιρετά σε δείπνο επίσημο

συνάδελφους παλιούς και άλλους τέως,

και παραστάτες νομικούς.

Γεμίζουνε τα μάτια του.

Και καθώς προχωρούν αποχαιρετιστήρια λόγια

και συγκινητικές προτάσεις,

αυτός αναλογίζεται πολλά προ πάντων

όμως, το κενό, σα στόμα τάφου,

σύμβολο της ανοημάτιστης ζωής του.

Τότε για πρώτη και στερνή φορά

ξεσπάει σε κλάμα, ο θλιβερός επίορκος εισαγγελέας.

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ

Δε γράφει στίχους για να γίνει ποιητής

δε γράφει για να ζητήσει δόξα

δε γράφει από καμιά παραξενιά,

ούτε από λόξα σκέψης και ψυχής.

Γράφει μονάχα όταν πάσχει κι όταν πάσχεις,

από την περιπέτεια της ζωής.

 ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

Έπαρση, Θέ μου, και φιλοπρωτία!

αυτοχρισμένος από φοιτητής ακόμα

για εθνοπατέρας, ο μπεχλιβάνης

παριστάνει το χαρισματικό. Κι αφού

μια εδώ, μια εκεί, κρυφά και φανερά,

έχει ερωτοτροπήσει με τον Α και το Β,

τώρα πια, τραβάει μ'αυτόν πού 'ρθε στα πράματα.

Στο μεταξύ περάσανε τα χρόνια, ο κοσμάκης

ξεχνάει πιο γρήγορα από μένα κι από σένα.

Τενεκέ, Αριστείδη, παλιομωραΐτη,

στιβαρά χέρια δε θα βρεθούν να σε πετάξουν όξω,

κι όπως ο μπάρμπα-Γιώργος του μπερντέ

να σε καταχερίσουνε απανωτά, στα σβέλτα,

δίνοντας μάθημα και στ'άλλα τσογλανάκια;